Pré-Deaflympics tornooi

Gedurende de twee weken na onze stage in Alicante hebben wij niet met elkaar kunnen trainen want Kristof was in België terwijl Danny in Finland zat. Op 5 mei kwam Danny voor enkele weken naar België voor zijn werk en natuurlijk grepen we ieder kans van gemeenschappelijk vrijheid om samen te trainen. Tot nu toe is dat goed gelukt met vele trainingen en twee tornooien achter de rug (meer daarover later). Willen jullie eens zien hoe ver we ontwikkeld zijn na onze zware stage in Alicante en vele trainingen in België? Kom dan naar ons kijken tijdens het Pre-Deaflympics tornooi op 23 mei in Tongerlo!! Naar aanleiding van hun 30-jarig bestaan organiseert het VDSB (Vlaamse Doven Sport Bond) dit tornooi met verschillende sportdisciplines zoals beachvolleybal, tafeltennis, petanque en zaalvoetbal. Hartelijk welkom dus en voor meer info zie hieronder!! ’s Avonds is er dan nog gezellig samenzijn op hetzelfde plaats. Meer info: vraag ons …

DAG 4, 5 en 6

DAG VIER: Stijf, stijf en nog eens stijf

Zoals de vorige dagen is het weer hetzelfde op de vierde dag: ’s morgens met over het hele lichaam stijfheid (!) en de routine ‘eten – trainen – slapen’. De verkoudheid bij Danny begint stilletjes aan goed te verdwijnen en mag hij zijn gewoonte van theedrinken opgeven en een koffietje nemen. En ja, je raadt het al, na het ontbijt meteen naar het strand en enkele uren trainen. Goed warmlopen, balletjes slaan en stretchen geeft ons weeral hetzelfde gevolg: spieren komen in orde en we zijn weer fris wakker. Die voormiddag speelden we dan tegen twee erg lange speler die op het hoogste niveau zaalvolleybal in Spanje spelen (bij de club Murcia). Wij hebben de wedstrijden natuurlijk verloren maar we waren zeker heel goed bezig. Volgens onze trainer Martin maakten we veel progressie, en dat mag/moet ook na 3 volle dagen hard getraind te hebben. Wij probeerden tijdens de wedstrijden de opslag zuiver te houden, de ballen goed op te vangen en te passen, en natuurlijk de aanval correct uitvoeren: dus, fouten vermijden. Martin heeft voor zichzelf een foutentabel opgemaakt waarbij hij streepjes trekt bij de verschillende technieken zoals opslag, receptie, pass, verdediging en aanval bijhoudt om te zien wat onze zwakke punten zijn. Dat gebeurde ook tijdens het tornooi van dag 3. Zo konden wij zien wat onze zwakke en sterke punten zijn en concentreren we tijdens de volgende trainingen ook meer op de zwakke puntjes. In de namiddag hebben we weer enkele uren moeten trainen en het was heel zwaar geweest met het gevolg dat we op het eind gewoon op het zand blijven liggen met de gedachte: dag vier is voorbij!

DAG VIJF: RUSTDAG

Eerder hadden we afgesproken dat we één rustdag zouden hebben tijdens onze stage. Omdat het een beetje duidelijk was dat wij erg vermoeid waren de avond ervoor, besloten we het vandaag rustig te houden. In de voormiddag gingen we met Martin en zijn schoonvader naar het strand om strandtennis te spelen wat nieuw was voor ons. In het begin was het echt even zoeken van hoe we het moeten spelen en na een tijdje vlot het goed. Het was heel plezant geweest en we speelden verschillende wedstrijdjes: wij tegen Martin en zijn schoonvader. In de namiddag zijn we dan ongeveer 2 uren gaan mountainbiken door het prachtige landschap van Alicante: bergjes op was ok maar bergjes af was nog veel leuker! ’s Avonds bleven we gewoon in ons verblijf en speelden we petanque. Ja, het was een ontspannende en sportieve dag geweest en we gingen dan weer naar bed om ons uit te rusten voor de volgende, de laatste, dag.

DAG ZES: de gespierde mannen

Ja, gedurende de afgelopen dagen hebben we nogal veel gezweet en werden onze spieren ook een beetje versterkt J Maar met gespierde mannen bedoelen we wel onze tegenstanders tijdens de voormiddag van dag 6. Pablo, met een opvallend six-pack op zijn buikje (foto komt nog J), en zijne maat mochten tegen ons enkele wedstrijden spelen. Ook hier heeft Martin zijn foutentabel meegebracht en deden we ons enorm best om tegen hen te spelen. Ze spelen op een erg hoog niveau en trainen ze altijd op het strand als ze de kans daartoe hebben. Wij hebben duidelijk voor dit wedstrijd alles gegeven en 200% gespeeld. Progressie is duidelijk te zien en het foutenaantal vermindert telkens maar de aanval kon nog beter. De laatste wedstrijd hebben wij nipt verloren van hen, 21-19, en toen was het meer dan genoeg voor ons want we konden echt niet meer spelen: zo bekaf dat we waren.

In de namiddag gingen we nogmaals trainen (we aten die middag frieten want de kokkin dacht even dat we niet meer trainden J). Maar enfin, het was de laatste trainingsessie op het strand en we begonnen met één-tegen-één wedstrijd te spelen. We konden eigenlijk niet zo goed meer en vooral voor Danny werd het lastig want hij had in voormiddag heel veel verdedigingswerk moeten uitvoeren en is hij veel energie kwijtgeraakt. Na de korte training speelden we een wedstrijdje tegen onze trainer en een Spanjaard. Het werd te veel: benen doen lopen ging niet meer, reflexen waren te traag bij verdediging en het was duidelijk dat het genoeg was en genoeg is genoeg.

In de afgelopen 6 dagen hadden we meer dan 30 uren getraind en wedstrijden gespeeld. Het was zeer zwaar geweest maar absoluut leerrijk. Wij zeker en vast dankbaar om dit kans te mogen krijgen om beter te kunnen spelen! De volgende dag moest Danny reeds rond 5u opstaan om zijn vliegtuig te nemen naar Helsinki, via Madrid, en dan nog met de bus naar Jyväskylä. Kristof vloog dan ’s avonds richting Maastricht. Tijdens onze rit naar huis waren de spieren goed stijf en was het nogal lastig reizen. Kristof zijn knieën waren opgezwollen en bij onze thuiskomst: een week GEEN sport.

En de foto’s, we hebben eigenlijk niet veel foto’s gemaakt omdat wij gene toerist uithangen in Alicante maar er werden wel enkele foto’s getrokken en die proberen we binnenkort op dit blog te zetten.

DAG DRIE: Veni Vidi Vici

Het zal jullie eigenlijk niet verbazen als we nu schrijven wat we deden op de derde dag: opstaan – eten – trainen – eten – slapen (siestä) – trainen – eten – slapen! In de voormiddag hebben we weer voor anderhalf uur oefeningen gedaan met Martin. Nadien speelden we paar wedstrijdjes tegen de jongens van de universiteitsploeg van Alicante. Dit ploeg speelt ook competitie met andere universiteiten in Spanje. Hun trainer heeft zijn beste spelers tegen ons laten spelen. Eerlijk gezegd: ze zijn heel goede spelers die met veel power, kracht, en blindelings kunnen spelen. Maar meestal moeten strandvolleyballers ook met opende ogen en met hun verstand (bij elk sport toch J) spelen. Daar draait het ook bij strandvolleybal om: kijken naar de tegenstanders en de bal altijd goed plaatsen, met of zonder power, wat eigenlijk beetje verschillend is van de zaalvolleybal want we spelen twee tegen twee. Het voordeel bij ons, als team, is dat Kristof met veel power kan spelen terwijl Danny de balletjes goed kan plaatsen in de hoeken van het veld. Dat kan soms frustraties geven voor de tegenstanders: Kristof power en Danny plaatst en als we ons aanval altijd goed doen, dan wordt het voor hen moeilijk te beslissen naar wie ze de bal willen serveren/opslaan. Stel: de power aanval van Kristof is altijd goed en de aanval (plaatsballen) van Danny is heel zwak , dan zullen de tegenstanders de ballen altijd naar Danny spelen met het gevolg dat Danny de aanval moet uitvoeren.

De stijfheid, de moeheid en de hoest/valling verdwijnen telkens eens je hard begint te opwarmen door te lopen, per twee de balletjes gooien/slaan en een harde oefening. Op die dag begonnen we te beseffen dat we het eind van de week wel zouden halen, ahum, gewoon als we op onze tanden bijten en hard opwarmen en spelen.

In de namiddag speelden we mee aan een tornooi dat georganiseerd werd door de plaatselijk strandvolleybalclub. Dat club traint twee keer per week en organiseert heel regelmatig tornooien (ze hebben 16 terreinen klaarliggen en vlakbij!) in het weekend. We kregen de informatie dat het tornooi rond 15.30 zou beginnen maar uiteindelijk begon het om 16.30 – 17.00 of zo. Het was interessant te zien dat de Spanjaarden geen haast bij hadden en ze legden op hun gemak alles klaar. Zou zo het niet gebeuren op Belgische tornooien. J Maar goed, wij wonnen 2 keer en verloren ook 2 keer en waren reeds moe op het eind, rond 19.30. Het was een zeer goede ervaring want het is een tijdje geleden (een heel tijdje) dat we nog aan een tornooi deelnamen. Na het douchen en het eten in ons verblijf konden we voor het eerst de toerist uithangen: naar een Braziliaanse restaurant gaan en het was overheerlijk met VEEL vlees (hadden we ook nodig!) a volonté, zoveel als we willen tot onze buik goed vol zit. Nadien waren we zo moe dat we terug naar het verblijf gingen om te slapen, en we waren blij dat we de dag overwonnen/overleefd hadden (veni, vidi, vici!).

Dag 2: Leven als een prof

Zoals gisteren stonden we vroeg op en namen we een stevige ontbijt. Kristof zag er toen goed rood uit en Danny had zijn hoestbui en neusvalling nog altijd. Na de eerste zware training de dag ervoor waren onze spieren goed stijf en we vreesden even of we nog altijd kunnen spelen die dag. Goed, in de voormiddag reeds om 09.00 trainden we samen met de Spaanse meisjes tegen wie we gespeeld hadden. Tijdens het eerste deel gaf Martin de training en voor het tweede deel nam de trainer (een Argentijn) van de meisjes de verantwoordelijkheid. Daarna speelden we nog enkele stevige wedstrijdjes en net als de dag ervoor: het werd niet gemakkelijk want ze speelden echter erg goed! En ja, de stijfheid, die was gewoon verdwenen bij het begin van de training want we moesten als opwarming altijd eerst een eindje lopen op het strand. Nadien een goede opwarming per twee door ballen ‘hard’ naar elkaar te gooien, enkele aanvallen te doen en opvangen. Dus, advies om stijfheid kwijt te krijgen is: een stevige opwarming en goed ertegenaan trainen bij het BEGIN. Nadien komt alles lekker los. Rond 12.30 (ja, ongeveer 3 uren en 30 minuten getraind en gezweet) keerden we terug naar ons verblijf (10 minuutjes rijden van het strand) om een lekkere hete douche te nemen en kregen we een stevige maaltijd bereid door Silvie en haar moeder. En ELKE dag kregen we iets lekkers voorgeschoteld!

Na het lekkere maaltijd en goede rust moesten we ons om 16.00 weer klaarmaken voor de volgende training op het strand. Normaal zouden we die namiddag trainen tot 19.30 maar toen de avond naderde (het was de hele dag mooi weer, wind en hier en daar bewolkt) zagen we donkere wolken met het resultaat: HARDE (stort)REGEN. Noodgedwongen moesten we onze training stopzetten om 18.45 en reden we naar het verblijf. Met een erg grote honger aten we enorm veel die avond (boterhammen en fruit) maar met strandvolleybal was het nog lang niet gedaan: Martin gaf ons nog een uurtje ‘theoretische’ les waarbij hij alles rustig uitlegde (vooral tactiek – positiespel) met pen en papier, tactiek voor tactiek, zodat we het allemaal in ons kop steken en het ook blijven onthouden voor de volgende dagen!

En ja, leven als een prof … Ooit zagen we een documentaire over de nationale voetbalploeg van Ghana waarbij de trainer en de spelers werden geïnterviewd. De trainer zei gewoon: “willen die spelers op hoog niveau spelen, dan moet je gewoon slapen, eten en trainen. Hij herhaalde dat meermaals: slapen – eten – trainen, slapen – eten – trainen, … Ja, dat deden we ook de voorbije twee dagen en eerlijk gezegd vonden we het echt leuk om dat gevoel te mogen meemaken van hoe de professionals in de sportwereld hun leven leiden als ze de top in de sportwereld willen halen (ok, wij geven geen interviews J). Na twee dagen vroegen we ons ook af of we het einde van de week zouden halen want we kropen die avond dan ook doodmoe in bed.

DAG EEN: de rode kreeft

Op de eerste dag stonden we gewoon vroeg op (07.30 – 08.00) en gingen we na het ontbijt meteen naar het strand. Daar aangekomen was het leuk te zien dat er 16 strandvolleybalterreinen waren en dat we veel ruimte hadden om te trainen. Met ongeveer 15 ballen begonnen we aan onze eerste training en trainden we vooral op basistechnieken want de techniek bij beachvolleybal en zaalvolleybal is verschillend. Trouwens, de ballen zijn anders dan bij de zaalvolleybal. De ballen voor de zaal zijn iets kleiner in vorm en ook harder wat niet het geval is bij beachvolleybal. Dat was allemaal even wennen maar vooral het lopen (en sprinten) op zand is zeker iets waarbij we ook gewoon moeten worden. Na enkele uren getraind te hebben in de voormiddag reden we terug naar Martin’s woning voor een stevige middagmaal en een siësta. Dat allemaal was meer dan welkom want we (Danny zeker) was redelijk uitgeput na de eerste sessie.

In de namiddag trainden we nog even op de technieken en daarna moesten we wedstrijdjes spelen tegen twee Spaanse vrouwen die in top 50 van de wereld staat. Zij trainden elke dag op het strand, de hele jaar door. Wij vonden eerlijk gezegd dat dit wedstrijdje te vroeg aankwam maar onze trainer Martin vond dat het een goede training is. De reden hiervoor is dat Martin onze techniek en tactiek kan observeren (zien wat onze min- en pluspunten zijn) zodat we het kunnen verbeteren op de volgende trainingen, maar het is ook een goede ervaring om veel wedstrijden te spelen om een wedstrijdgevoel te krijgen en te behouden. Tijdens de wedstrijd onderbrak Martin de spel vaak om ons bij te sturen. Nadien hadden wij een goed gevoel want we hebben reeds enorm veel bijgeleerd van de fouten tijdens de wedstrijdjes. De niveau van de Spanjaarden waren hoog genoeg om ons weer te laten uitputten en konden we ’s avonds (rond 19.30) weer naar Martin’s woning gaan voor een avondmaal en goede nachtrust. Trouwens, de vele zonlicht gedurende de hele dag, gezonde zeelucht en harde trainingen heeft Danny inderdaad beter gemaakt (niet volledig). En voor Kristof, we gaven hem die avond een bijnaam: de rode kreeft want die was goed verbrand!

Verslagen van de volgende dagen komt binnenkort …

STAGE IN ALICANTE (SPANJE)

Hola iedereen,
Tja, het is al van bijna 1 maand geleden dat we onze stage in Alicante afgerond hebben. Misschien dachten jullie wel: “awel, waar blijft het verslag dan” maar we moeten toegeven dat we (positief) doodop terug naar huis keerden na de stage want het was flink zwaar geweest! ‘smile’. We hadden zeker meer dan een week de tijd nodig om onze energie terug te laten opladen en te recupereren! Maar enfin, hieronder ons verslagje …

Voordat we naar Spanje vlogen werd er reeds afgesproken met onze trainer Martin Van der Sichel (die ooit als professional speelde en ook meedeed aan de World Tour) dat we elke dag proberen te trainen. Niet een uurtje of 2 maar wel ten minste 6 uren per dag, tjees, en met één rustdag tussenin. Een langere periode (hier ongeveer 1 week) en elke dag samen trainen kan goede gevolgen geven zodat we aan elkaar wennen bij de positiespel bijvoorbeeld maar ook elkaar gewoon leren kennen op het terrein want gewoon broers zijn is blijkbaar niet genoeg. Daarbij moeten we dan ook zoveel mogelijk op onze eigen vaardigheden (bv. receptie, pass en aanval) concentreren en ontwikkelen zodat we de basistechnieken vastgenageld krijgen in ons en het niet vergeten voor de volgende trainingen en wedstrijden.

Dus, op woensdag 8 april vlogen we richting Alicante om onze allereerste stage mee te maken. Kristof vloog vanuit Maastricht rechtstreeks naar Alicante. Danny heeft een langere reis gehad: na de busrit Jyväskylä – Helsinki ging hij de vliegtuig nemen naar Alicante via Madrid. De busrit duurde lekker 4 uren en de verbindingsvlucht in Madrid had een vertraging van een uur met het gevolg een totale reis van iets meer dan 13 uren. En daarbij, Danny had enkele dagen voordien griep en werd op die woensdag dan ook wakker met een koorts, veel hoest en neusvalling. Maar al bij al heeft hij de hele reis goed overleefd. In Alicante werden we opgehaald door onze trainer Martin en gingen we naar zijn woning waar zijn vriendin, Silvie, en haar ouders er ook waren. Met zijn gehoest en lopende neus nam Danny snel een kopje thee en ging ie vroeg naar bed. We dachten eerlijk gezegd dat wij de eerste dag beter niet zouden trainen daar Danny ziek was, maar Martin heeft ons ervan overtuigd dat de zon, de zeelucht en strandvolleybal mij wel zal genezen. We zien wel …